Drodzy Przyjaciele, Bracia, Siostry!

Słyszeliśmy – Jezus mówi: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele”. O czym mówi?

Dom Ojca, do którego zdąża Jezus, do którego nas, ludzi, zaprasza to dom, którego mieszkańcy nie interesują się już metrażem ani liczbą izb na mieszkańca.

Gdy się rozpadnie dom doczesnej pielgrzymki Twoich wiernych, znajdą oni przygotowane w domu wieczne mieszkanie.

Mieszkań wiele – znaczy bogactwo, różnorodność.

Ilu jest takich, których różnorodność przeraża.

Czasem, często nie rozumiemy różnorodności. Oczekujemy, że doskonałość dla wszystkich będzie taka sama. Różnorodność, inność budzi w nas odruchy obronnej agresji.

Jezus jednak mówi wszystkim tym, którzy czują się w oczach ludzi inni – nie lękajcie się! Mieszkań jest wiele, jest miejsce dla każdego.

Żegnamy w modlitwie śp. Piotra, człowieka, który jest jak krzyk który rozdziera ciszę, jak ogień, który z ciemności wydobywa kształt rzeczy w ciemnościach jakby nieobecnych, bo nie dostrzegalnych.

Krzyk – budzi strach, ogień – budzi strach, śmierć – budzi strach. 

Czytanie z księgi Koheleta, które przed chwilą odczytał ks. Wojciech to wizja człowieka, który widzi więcej niż inni, człowieka, który widzi rozpadający się świat. Inni jeszcze tego nie widzą, dla nich wszystko jest wciąż tak, jak było. Kohelet widzi i chce, żeby ten obraz zaczynającego się rozpadu, rozkładu zobaczyli inni, żeby zrozumieli to, co widząc, czego nie chcą zobaczyć.

„I kręcić się już będą po ulicy płaczki, zanim się przerwie srebrny sznur i stłucze się czara złota i dzban się rozbije u źródła i w studnię kołowrót złamany wpadnie”.

Patrzcie, tu się coś rozsypuje, pęka. Czy Kohelet ma rację? Może mu się tak tylko wydaje? Może brano go za szaleńca? Może mówiono, że jest niebezpiecznym defetystą?

Kohelet – od stuleci po dziś, po wiekach, pozostaje w gronie największych mędrców ludzkości.

I ośmielę się powiedzieć, że śp. Piotr był z tych, którzy widzą ostrzej, widzą to, czego większość ludzi nie dostrzega, do tych ludzi, którzy czują pierwsze, jeszcze niemal nieodczuwalne drgania sejsmiczne, których większość nawet nie odczuwa, którzy widzą delikatne rysy pojawiające się na murze, którzy wiedzą, co znaczy ten stłuczony dzban, kołowrót złamany który wpadł do studni, ostrzej niż inni widzą symptomy katastrofy i wiedzą, że mogą ostrzec, więcej – wiedzą, że muszą ostrzec.

Wciąż wraca mi przed oczy wyobraźni widok śp. Piotra. Te ostatnie godziny jego życia, to trwanie na placu przed Pałacem Kultury. Myślę o wewnętrznym dialogu, który ze sobą toczy. Dialog trudny, być może straszny. Jest samotny w tym miejscu pełnym ludzi biegnących gdzieś za jakimiś swoimi sprawami. I sobie usiłuję wyobrazić cisnące mu się do głowy pytania – czy warto? Jaki krzyk, jaki znak może ludzkie serca poruszyć?

O tym może myślał siedząc tam, przebywając przed Pałacem Kultury. W tym pożegnalnym liście, pierwszym, napisał: Wierzcie mi, nie jest łatwo.

Powiedzieli mi, że z samobójcy robisz świętego. Nie jestem od ogłaszania świętych.

Myślami stoję i myślę że wszyscy stoimy tam, na placu pod Pałacem Kultury. Pytam, kim ja jestem, żeby osądzać czyn mego bliźniego, taki czyn? Tak dramatyczny czyn?

Zdumiewają mnie ci, którzy śp. Piotrowi, który jest – życie Twoich wiernych zmienia się, ale się nie kończy, który jest – rzucają teraz w twarz: niepotrzebna jest ta twoja męka, twój czyn jest nieadekwatny do sprawy, twojego krzyku i tak nikt nie słucha.

Tak mówią zadowoleni z siebie sprawiedliwi człowiekowi, który swoją egzystencję, swoje być, zamienił w krzyk, zamienił w ogień, zamienił w ból.

To jest taka chwila, kiedy chciałoby się powiedzieć – uważajcie sędziowie swoich braci, wy ani zimni, ani gorący, obiektywni, żebyście kiedyś nie zostali wypluci z ust Boga!

Tak, żeby nie usłyszeć krzyku, żeby nie zobaczyć świata w tamtym blasku, wymyślacie formuły obronne, żeby to nie był krzyk, żeby to nie był blask!

A to jest krzyk, to jest blask.

Wszyscy znamy dobrze ten list, dwa listy, testament dla nas napisany śp. Piotra i nie czas teraz na odczytywanie go, czy roztrząsanie. On dotarł. Ale na jeden szczegół chciałbym zwrócić waszą uwagę.

Testament Piotra jest krzykiem niepokoju, jest krzykiem bezradności, jest krzykiem protestu.

Ale patrzcie, nie jest krzykiem nienawiści. Jest krzykiem miłości. „Proszę was jednak, pamiętajcie, że wyborcy PIS to nasze matki, bracia, sąsiedzi, przyjaciele i koledzy. Nie chodzi o to, żeby toczyć z nimi wojnę ani nawrócić ich, bo to naiwne, ale o to, aby swoje poglądy realizowali zgodnie z prawem i zasadami demokracji”. Nasze matki, nasi bracia, sąsiedzi, przyjaciele, koledzy… Nie żeby toczyć z nimi wojnę…

Jest krzykiem człowieka, który kocha Polskę. W tym wszystkim, co pozostawił, nie ma nic z osobistego interesu ani osobistych krzywd, ani jakichś materialnych strat spowodowanych przez system panujący w Polsce.

Ten człowiek cierpiał za Polskę, z Polską.

Jest coś wielkiego, coś do czego człowiek się z lękiem przybliża w tym człowieku, którego dziś żegnamy.

Ale przecież to był człowiek. Kochał Polskę, ale żył tak jak my żyjemy, wśród nas, z nami. Są jego bliscy, są ci, którzy go doskonale znali. Pamiętajmy, żegnamy człowieka, nie pomnik, nie symbol, człowieka.

Pani Ewa, żona Piotra mi powiedziała – byliśmy bardzo szczęśliwym małżeństwem, kochającą się rodziną. Dawał tego świadectwo przez całe życie jako odpowiedzialny i kochający mąż i ojciec.

Treść listów które zostawił dla każdego z nas w pełni to potwierdza. Tym bardziej widać, jak trudna to była dla niego decyzja.

To był człowiek. Człowiek wybitny. Był członkiem stowarzyszenia Mensa Polska. To znaczy, że należał do tych 2% populacji społeczeństwa, którzy swoją inteligencją wystrzeliwują, są niezwykle wyżej niż przeciętni, przeciętni członkowie społeczeństwa.

Jako człowiek wybitnie inteligentny był oczywiście, jak zwykle bywa u ludzi inteligentnych, człowiekiem z niezwykłym poczuciem humoru.

Uczył ludzi. To nie był człowiek, który by ulegał wpływom, raczej wpływał delikatnie na ludzi.

Uczył, że fantastycznie jest mieć wpływ, ale też jest to bardzo trudne.

O wolności – że to nie samowola, że wolność to ogromny wysiłek.

Mówił – trzeba coś przeczytać, przyjść na spotkanie, czasem komuś się narazić, iść pod prąd. To jest wolność.

Tymczasem dramat polega na tym, mówił, że ludzie łatwo się godzą na to, że nie mają wpływu, że łatwo przyjmują to, że ktoś za nich decyduje.

Był człowiekiem pełnym dobroci. Ślad tego wchodząc na cmentarz mieliśmy okazję zobaczyć, bo to on prosił, żeby zamiast kupowania kwiatów na pogrzeb zrobić zbiórkę na potrzebę opuszczonych zwierząt, naszych braci mniejszych, tak to sformułował.

Żegnamy człowieka, który będzie nam towarzyszył. Bo koło takich wydarzeń nie da się przejść z zamkniętymi oczyma, zatkanymi uszami. Który będzie szedł z nami.

Jezus mówi – kiedy przygotuję wam miejsce, to znowu powrócę i zabiorę was do siebie, abyście byli tam, gdzie ja jestem.

Znakiem, po którym można rozpoznać, po którym On rozpoznaje lokatorów domu Ojca, mieszkańców domu Ojca, jest miłość. Ale tym, którzy powiedzą: kiedyśmy cię widzieli, kiedyśmy przyszli ci z pomocą? Odpowie: cokolwiek dobrego uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, to właśnie mnie. Spotkaliście mnie, kiedyście świadczyli dobroć bliźniemu.

Jezus nie jest formalistą. Jego Kościół też nie chce być formalistą. Po to jest Kościół, żeby w drodze na spotkanie z Jezusem towarzyszyć człowiekowi.

I Kościół towarzyszył Piotrowi. Towarzyszył modlitwą, żarliwą modlitwą ludzi wierzących, a na tę drogę do domu Ojca umocnił go świętymi sakramentami, widzialnym znakiem niewidzialnej łaski, której nam udziela nasz Pan.

Niech wasze serca się nie trwożą, wierzycie w Boga i we mnie wierzcie. W domu mego Ojca jest wiele mieszkań. I tam się spotkamy.

Amen.